Ramayana: ಶ್ರೀರಾಮ ಯಾಕೆ ಚಿರಂಜೀವಿಯಾಗುವ ಬದಲು ಸಾವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ?

ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಕರುಣೆಯಿಂದ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಯೋಧ್ಯೆಯನ್ನು ಆಳಿದ ನಂತರ ಶ್ರೀರಾಮ ಸರಯೂ ನದಿಯೊಳಗೆ ಇಳಿದು ಇಚ್ಛಾ ಜಲಸಮಾಧಿ ಆದ. ಅವನೇಕೆ ಚಿರಂಜೀವಿಯಾಗುವ ಬದಲು ಸಾವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ? 

ನಮಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದಂತೆ, ಶ್ರೀರಾಮನು ಮಹಾವಿಷ್ಣುವಿನ ಅವತಾರ. ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲೇ ಚಿರಂಜೀವಿಗಳಾದ ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನರಿದ್ದಾರೆ- ಆಂಜನೇಯ ವಿಭೀಷಣ, ಜಾಂಬವ ಇತ್ಯಾದಿ. ಶ್ರೀರಾಮನೂ ಚಿರಂಜೀವಿಯಾಗಿ ಇರಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲ? ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ಆಜ್ಞಾಪಿಸುವ, ಸತ್ತವರನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸುವ, ಸಾಗರಗಳನ್ನು ದಾಟಬಲ್ಲ ಶಕ್ತಿಯಿದ್ದವನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನುಷ್ಯರಂತೆ ಸರಯೂ ನದಿಯೊಳಗೆ ಇಳಿದು ಇಚ್ಛಾ ಜಲಸಮಾಧಿ ಆದುದೇಕೆ?

ಋಷಿ ವಸಿಷ್ಠರು ಶ್ರೀರಾಮನಿಗೆ ಬೋಧಿಸಿದ ʼಯೋಗ ವಾಸಿಷ್ಠʼದ ಒಂದು ಶ್ಲೋಕವು "ಮನುಷ್ಯನ ದೇಹವು ಒಂದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾವು ನಿಶ್ಚಿತ, ಮತ್ತು ಜನನ ಎಂದಿಗೂ ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ" ಎನ್ನುತ್ತದೆ. ರಾಮನು ಅಮರತ್ವಕ್ಕಿಂತ ಸಾವನ್ನು ಏಕೆ ಆರಿಸಿಕೊಂಡ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೀಲಿಕೈ ಇಲ್ಲಿದೆ. ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಕರುಣೆಯಿಂದ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಯೋಧ್ಯೆಯನ್ನು ಆಳಿದ ನಂತರ, ರಾಮನಿಗೆ ದೈವಿಕ ಸಂದೇಶ ಬಂದಿತು. ಹಿಂತಿರುಗುವ ಸಮಯ ಬಂದಿತ್ತು. ಅವನು ತನ್ನ ಪುತ್ರರಾದ ಲವ ಮತ್ತು ಕುಶರಿಗೆ ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನು ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಿದ. ನಂತರ, ತನ್ನ ನಿಷ್ಠಾವಂತ ಸಹೋದರ ಲಕ್ಷ್ಮಣನು ಹೋಗಿ ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿದ ನಂತರ, ರಾಮನು ಶಾಂತವಾಗಿ ಸರಯೂ ನದಿಯ ದಡಕ್ಕೆ ನಡೆದು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾದ.

ಅಂದರೆ ಶ್ರೀರಾಮ ಸ್ವತಃ ತನ್ನ ನಿರ್ಗಮನವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ. ಅದು ವಯಸ್ಸಾದ ಕಾರಣದಿಂದಲ್ಲ. ಅವರ ಆಯ್ಕೆ ಅರ್ಥ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ತುಂಬಿತ್ತು. ಆ ಕಾರಣಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ.

1) ರಾಮನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಆಳಲು ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದವರೆಗೆ ಧರ್ಮದಿಂದ ಬದುಕಲು ಬಂದಿದ್ದ. ಘನತೆ, ಶಿಸ್ತು ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಹೇಗೆ ಬದುಕಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ನಮಗೆ ತೋರಿಸಲು ಬಂದ. ಅವನ ಅವತಾರಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸಮಯದ ಮಿತಿ ಇತ್ತು. ಅವನು ಮನುಷ್ಯನಾಗಿ ನಡೆಯಲು, ನೀತಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯಲು ಮತ್ತು ದೇವರು ಸಹ ಮಾನವ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಗೌರವಿಸುತ್ತಾನೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಲು ಬಂದ. ಅವನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿದಿದ್ದರೆ, ಅವನ ಜೀವನ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

2) ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅವನು ನೀಡಿದ್ದ ವಾಗ್ದಾನ ಈಡೇರಿತ್ತು. ರಾಮ ಒಂದು ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಜನಿಸಿದ್ದ. ರಾವಣನನ್ನು ಸೋಲಿಸಿ ಧರ್ಮವನ್ನು ಪುನಃಸ್ಥಾಪಿಸಲು. ಆ ಧ್ಯೇಯ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತು. ಭೂಮಿಗೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ದೈವಿಕ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪದ ಅಗತ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ರಾಮ ಹೊರಡುವ ಮೂಲಕ ತಾನು ಹುಟ್ಟುವ ಮೊದಲು ನೀಡಿದ ವಾಗ್ದಾನವನ್ನು ಗೌರವಿಸಿದನು. ಅವನು ತೋರಿಸಿದ್ದನ್ನು ಜನರು ಮುಂದುವರಿಸುವ ಸಮಯ ಬಂದಿತ್ತು.

3) ರಾಮನಿಗೆ ಅಮರತ್ವವನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿದ್ದರೂ, ತಾನು ಅಮರನಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಅವನು ಅಮರತ್ವ ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ, ಅವನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ವಿರುದ್ಧವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಇಡೀ ಜೀವನ ದೇವರಾಗಿ ಬದುಕುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಮಾನವನಾಗಿ ಬದುಕುವುದು. ಅಮರತ್ವದಿಂದ ಅವನು ದೇವರಾಗುತ್ತಿದ್ದ, ಮಾನವನಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನೋವು, ಸಂಕಷ್ಟಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜೀವನವನ್ನು ಹೇಗೆ ಬದುಕಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ರಾಮ ತೋರಿಸಲು ಬಂದ.

4) ಕಾಲ ಅವನ ನಿರ್ಗಮನವನ್ನು ಬೇಡಿತು. ಕಾಲದ ದೇವರಾದ ಯಮಧರ್ಮ ವೇಷ ಧರಿಸಿ ರಾಮನ ಬಳಿಗೆ ಬಂದು ಅವನ ನಿರ್ಗಮನವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿದ. ದೇವರುಗಳು ಸಹ, ಮಾನವ ರೂಪದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಸಮಯವನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕು. ರಾಮ ಹಿಂಜರಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ. ಅವನು ವಾದಿಸಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ವಿಳಂಬ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಅವನು ಸಮಯವನ್ನು ಅಂತಿಮ ಸತ್ಯವೆಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ. ವಿಷ್ಣುವೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ನಿಯಮಕ್ಕೆ ಅಪವಾದ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.

5) ಉದ್ದೇಶ ಮುಗಿದಾಗ ರಾಜನ ಪಾತ್ರ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳಬೇಕು. ರಾಮನು ರಾಜನಾಗಿದ್ದ. ಲೋಕಕ್ಕೆ ಮಾದರಿಯಾಗಿದ್ದ. ಒಳ್ಳೆಯ ರಾಜನಿಗೆ ಯಾವಾಗ ತಾನು ಮುನ್ನಡೆಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಯಾವಾಗ ಸಿಂಹಾಸನದಿಂದ ಇಳಿಯಬೇಕು ಎಂದು ತಿಳಿದಿರುತ್ತದೆ. ರಾಮನು ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಪುತ್ರರಿಗೆ ವಹಿಸಿದ. ಅವನು ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಇದ್ದರೆ ಅಸಮತೋಲನವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಪಾತ್ರ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ಅವನು ಘನತೆಯಿಂದ ಹೊರಟುಹೋದ. ಅವನ ಸಾವು ಅಂತ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿತ್ತು.

6) ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವುದೇ ಅವನ ಅಂತಿಮ ಬೋಧನೆ. ತನ್ನ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ರಾಮ ಆಳವಾದ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿದ. ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಮಾತನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಮಾತಿಗಾಗಿ ಸೀತೆಯನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ತನ್ನ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಸ್ವಂತ ಜೀವನವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದ. ಇದು ದುಃಖಕರ ವಿದಾಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಶಾಂತಿಯುತ ತ್ಯಾಗವಾಗಿತ್ತು. ದುಃಖವಿಲ್ಲದೆ ಹೇಗೆ ಬಿಡಬೇಕೆಂದು ರಾಮ ತೋರಿಸಿದನು.

7) ರಾಮನು ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆಯೇ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ, ಜನರು ಅವನ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವ ಬದಲು ಅವನ ದೈವಿಕ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು. ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಮಾನವ ಪ್ರಯತ್ನದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಮಾನವರು ಬೆಳೆಯಬೇಕಾದರೆ ದೇವರುಗಳು ಸಹ ಇರಬಾರದು. ರಾಮನ ನಿರ್ಗಮನದಿಂದ ಅವನು ಆಚರಿಸಿದ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಮುಖ್ಯವಾದವು.

8) ಅವನ ಮರಳುವಿಕೆ ಕಾಲಚಕ್ರದಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಖಚಿತವಾಗಿತ್ತು. ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವಾಗ ಅವತಾರಗಳು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹಿಂದೂ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ ಕಲಿಸುತ್ತದೆ. ರಾಮನ ನಿರ್ಗಮನವು ಕಣ್ಮರೆಯಲ್ಲ, ವಿರಾಮವಾಗಿತ್ತು. ಅವನು ಮತ್ತೊಂದು ದಿನ, ಮತ್ತೊಂದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಾನೆ. ಈ ಜೀವನಚಕ್ರವನ್ನು ಅವನು ಮುಂದುವರಿಸಿದ.